You're so vain, you probably think this tweet is about you ...

Ik kan er mij mateloos aan ergeren, mensen die van hun twitterstream een broadcast medium maken. En "en passant" hetzelfde doen met hun activiteiten op Facebook. Mensen die hun social graph, hun virtuele aanhang, beschouwen als nest achterlijke sociale patatten die eenzaam in een hoekje zitten te wachten tot het hun oppergod belieft om een teken van leven te geven. Het hoeft zelfs geen intelligent leven te zijn, leven volstaat.

Ze verzamelen zo veel mogelijk volgvee, vooral onder die mensen die vinden dat ze er pas bij horen als ze de juiste mensen volgen op Twitter. Elk excuus is goed genoeg om nog een vriendje toe te voegen, relevantie speelt geen rol. "Die mensen kiezen dat toch zelf!?" Natuurlijk, net zoals die mensen zelf kiezen om een avondje junk-TV te kijken en dermate hersendood gebroadcast worden dat ze zelfs te tam zijn om de rommel ervan tussen te zappen. De twopper-goden passen exact dezelfde technieken toe als de moguls van de massamedia.

Opstaan en een tweetje doen over hoe mooi de dag wel is en welk een spannende dingen je wel te wachten staan #inthemorning. Koortsachtig op zoek gaan naar een artikel waarvan de titel leuk wegschrijft in een tweet. Het artikel zelf hoeft niet veel in te houden, als de titel maar goed klinkt, 90% van de volgers klikt toch niet door. Nog snel even een paar influencers re-tweeten om daar de nodige "social currency" te genereren zodat je volgende tweet over je eigen presentatie op het volgend duur betaald zelf-promotie congres #nocontentrequired ook de nodige echo krijgt. Dan is het hoog tijd om er een persoonlijke noot tussen te duwen, een kus voor je partner of een complimentje voor één van je collega's die alweer een fantaaaaastisch project heeft opgeleverd #zakdoekmoment. Blogpostje geschreven, en dat moet natuurlijk ook getweet worden en dan wordt het even stil ... . Vier uur later, HELP, ik verlies het ritme, het volgvee haakt af, schrijft misschien zelf wel eens een tweet. Snel een hersenloze oneliner online gooien, desnoods eentje mét hersenen gaan lenen bij iemand die daar wel meer dan 14 seconden heeft over nagedacht. Oef, we zitten weer op schema. Tussendoor die stakker nog eens uitkafferen die het gewaagd heeft mij te unfollowen. De rest van de dag werken we wel af met voorgeprogrammeerde schreeuwtjes tot de nacht valt en het woord is aan twitteratie in een andere tijdzone.

Mag ik even pleiten voor meer aandacht voor kwaliteit dan frequentie? TV-programma's moeten er elke dag staan, tweets die stuur je als er echt iets te vertellen is. Iets leuk, iets interessant, iets controversieel, iets grappig, iets onnozel, maar vooral iets waarvan de twittereir meent dat die mensen die hem volgen er iets mee kunnen. Lachen, nadenken, doorsturen of tegenspreken. Maar niet breindood consumeren.