In 2011 bereiken we het finaal "tipping point" voor digitale communicatie. Zo sterk zelfs dat digitale markering als concept verdwijnt, als het ware oplost in de dagelijks communicatie stroom. Een stroom die sterk gedigitaliseerd is. De tekenen aan de wand die we daarvoor nu al zien zijn:
1. De doorbraak van mobiel internet brengt het internet nog veel dichter bij ons dagelijks leven. We kunnen nu op elk moment van de dag online gaan via een toestel dat we dicht bij ons dragen. Mobiel zal op die manier in de feiten een grotere (r)revolutie teweeg brengen dan de komst van het internet zelf.
2. De website verliest aan belang door de intergratie van digitale connectiviteit in allerhande toestellen en applicaties. De apps die bekend werden via de iPhone en iPad zijn daar slechts één voorbeeld van, maar vandaag kijken we ook TV via internet en gebruiken we digitale communicatie als een flitser doorgeeft via je Coyote in de auto.
Internet wordt dus een integraal deel van het dagelijks leven, en is in veel gevallen zelfs onzichtbaar voor de consument. Heel veel van de technische complexiteit verdwijnt, en mensen gaan zich steeds comfortabeler voelen met het internet zonder dat ze het zelf beseffen. Resultaat is dat mensen niet langer een verschil maken tussen on- een off line. Het weer check je op je iPhone, Facebook is een manier om met vrienden en familie te communiceren. Mensen kiezen om een stukje video te bekijken, niet om "op de kabel" te gaan of een YouTube-ke te doen.
Dus 2011 wordt het jaar waar we definitief het onderscheid tussen on- en off line kunnen opbergen, want digitale integratie is de standaard.
Tuesday, 21 December 2010
Friday, 1 October 2010
Wordt het internet weer vrij met Diaspora*?
Is Facebook de ultieme manier voor elke burger van deze planeet om zijn of haar plaatsje te claimen in de digitale wereld? Geen technische kennis nodig, gewoon een paar gegevens invullen en je profiel is aangemaakt. Je hoeft zelfs het kleur van je profielpagina niet te kiezen, internet voor iedereen. Maar de sociale sites, met Facebook op kop, liggen ook onder vuur.
De grote namen van het internet zijn tegen een sneltempo bezig met het veroveren van de digitale wereldbol. Er is een nieuwe vorm van kolonisatie aan de gang. Van de 28 tabs die momenteel op mijn browser open staan zijn er slechts 4 waar ik min of meer anoniem ben. Tien jaar geleden was inloggen iets exotisch, vandaag deemstert het anonieme, onafhankelijke web weg.
Op zich is er natuurlijk niets mis met je bekend maken op het web. De vraag is echter wie er de regels vastlegd voor wat er gebeurd achter het paswoord.
Neem nu Facebook: waar geen privacy is, waar de regels worden vastgelegd door een Amerikaans commercieel bedrijf, waar je geen eigenaar bent van de beelden of video’s die je online plaatst, waar je als adverteerder overgeleverd bent aan de willekeur van een anonieme moderator aan de andere kant van de wereld, vraag het maar aan de mensen van Studio Brussel die plots hun Facebook pagina zagen verdwijnen.
Nog zo’n ecosysteem is dat van Google. Je mag er niet aan denken wat er gebeurt als Sergeï en Larry beslissen je te bannen uit Google land omdat er kritisch stuk over de joodse aanwezigheid in Israel in je Google docs account staat. Weinig waarschijnlijk dat het gebeurt, maar er is geen wet ter wereld die ze tegen kan houden.
Tegelijk is de overheid bezig met het aan banden leggen van de rest van het vrije web. Wie in Frankrijk een paar keer betrapt wordt op het downloaden van vieze plaatjes waarvan achteraf blijkt dat de royalties niet betaald zijn, die heeft kans dan zijn internet verbinding wordt afgesloten. Of daar dan ook een internet-café verbod bij komt weet ik niet, maar de Facebook account van deze misdadiger kunnen ze wel afsluiten, hij mag toch niet meer op het internet.
En dan is er Diaspora*, een alternatief voor de gesloten sociale netwerken. Eentje dat je privacy in jouw handen legt, waarbij je zelf kan beslissen waar je gegevens staan of niet staan, eentje die je toelaat om je eigen Diaspora* op te zetten. Helemaal open source gebouwd natuurlijk, 100% transparantie. Er is nog hoop voor het web.
Ook voor de marketeer in het post-digitaal tijdperk is Diaspora* een zegen. Want de geloofwaardigheid van de huidige platformen begint ernstig te tanen. En dat is nu net wat we dachten opnieuw te kunnen herwinnen dankzij de digitale media. De mogelijkheid om een eerlijk verhaal te brengen dat mensen ervan overtuigd om voor jouw product, merk of dienst te kiezen. De mogelijkheid om een eerlijke conversatie aan te gaan die het beste wat er te vinden is naar boven brengt, en niet het merk met het grootste budget of de dienst met de beste politieke contacten.
De grote namen van het internet zijn tegen een sneltempo bezig met het veroveren van de digitale wereldbol. Er is een nieuwe vorm van kolonisatie aan de gang. Van de 28 tabs die momenteel op mijn browser open staan zijn er slechts 4 waar ik min of meer anoniem ben. Tien jaar geleden was inloggen iets exotisch, vandaag deemstert het anonieme, onafhankelijke web weg.
Op zich is er natuurlijk niets mis met je bekend maken op het web. De vraag is echter wie er de regels vastlegd voor wat er gebeurd achter het paswoord.
Neem nu Facebook: waar geen privacy is, waar de regels worden vastgelegd door een Amerikaans commercieel bedrijf, waar je geen eigenaar bent van de beelden of video’s die je online plaatst, waar je als adverteerder overgeleverd bent aan de willekeur van een anonieme moderator aan de andere kant van de wereld, vraag het maar aan de mensen van Studio Brussel die plots hun Facebook pagina zagen verdwijnen.
Nog zo’n ecosysteem is dat van Google. Je mag er niet aan denken wat er gebeurt als Sergeï en Larry beslissen je te bannen uit Google land omdat er kritisch stuk over de joodse aanwezigheid in Israel in je Google docs account staat. Weinig waarschijnlijk dat het gebeurt, maar er is geen wet ter wereld die ze tegen kan houden.
Tegelijk is de overheid bezig met het aan banden leggen van de rest van het vrije web. Wie in Frankrijk een paar keer betrapt wordt op het downloaden van vieze plaatjes waarvan achteraf blijkt dat de royalties niet betaald zijn, die heeft kans dan zijn internet verbinding wordt afgesloten. Of daar dan ook een internet-café verbod bij komt weet ik niet, maar de Facebook account van deze misdadiger kunnen ze wel afsluiten, hij mag toch niet meer op het internet.
En dan is er Diaspora*, een alternatief voor de gesloten sociale netwerken. Eentje dat je privacy in jouw handen legt, waarbij je zelf kan beslissen waar je gegevens staan of niet staan, eentje die je toelaat om je eigen Diaspora* op te zetten. Helemaal open source gebouwd natuurlijk, 100% transparantie. Er is nog hoop voor het web.
Ook voor de marketeer in het post-digitaal tijdperk is Diaspora* een zegen. Want de geloofwaardigheid van de huidige platformen begint ernstig te tanen. En dat is nu net wat we dachten opnieuw te kunnen herwinnen dankzij de digitale media. De mogelijkheid om een eerlijk verhaal te brengen dat mensen ervan overtuigd om voor jouw product, merk of dienst te kiezen. De mogelijkheid om een eerlijke conversatie aan te gaan die het beste wat er te vinden is naar boven brengt, en niet het merk met het grootste budget of de dienst met de beste politieke contacten.
Friday, 11 June 2010
Presentatie over e-reader versus tablet computer
Het is een beetje lame zo zonder de video demo, maar als je interesse hebt dan bel je mij maar :).
Ereader vs tablet PC
View more presentations from bertvanwassenhove.
Friday, 23 April 2010
You're so vain, you probably think this tweet is about you ...
Ik kan er mij mateloos aan ergeren, mensen die van hun twitterstream een broadcast medium maken. En "en passant" hetzelfde doen met hun activiteiten op Facebook. Mensen die hun social graph, hun virtuele aanhang, beschouwen als nest achterlijke sociale patatten die eenzaam in een hoekje zitten te wachten tot het hun oppergod belieft om een teken van leven te geven. Het hoeft zelfs geen intelligent leven te zijn, leven volstaat.
Ze verzamelen zo veel mogelijk volgvee, vooral onder die mensen die vinden dat ze er pas bij horen als ze de juiste mensen volgen op Twitter. Elk excuus is goed genoeg om nog een vriendje toe te voegen, relevantie speelt geen rol. "Die mensen kiezen dat toch zelf!?" Natuurlijk, net zoals die mensen zelf kiezen om een avondje junk-TV te kijken en dermate hersendood gebroadcast worden dat ze zelfs te tam zijn om de rommel ervan tussen te zappen. De twopper-goden passen exact dezelfde technieken toe als de moguls van de massamedia.
Opstaan en een tweetje doen over hoe mooi de dag wel is en welk een spannende dingen je wel te wachten staan #inthemorning. Koortsachtig op zoek gaan naar een artikel waarvan de titel leuk wegschrijft in een tweet. Het artikel zelf hoeft niet veel in te houden, als de titel maar goed klinkt, 90% van de volgers klikt toch niet door. Nog snel even een paar influencers re-tweeten om daar de nodige "social currency" te genereren zodat je volgende tweet over je eigen presentatie op het volgend duur betaald zelf-promotie congres #nocontentrequired ook de nodige echo krijgt. Dan is het hoog tijd om er een persoonlijke noot tussen te duwen, een kus voor je partner of een complimentje voor één van je collega's die alweer een fantaaaaastisch project heeft opgeleverd #zakdoekmoment. Blogpostje geschreven, en dat moet natuurlijk ook getweet worden en dan wordt het even stil ... . Vier uur later, HELP, ik verlies het ritme, het volgvee haakt af, schrijft misschien zelf wel eens een tweet. Snel een hersenloze oneliner online gooien, desnoods eentje mét hersenen gaan lenen bij iemand die daar wel meer dan 14 seconden heeft over nagedacht. Oef, we zitten weer op schema. Tussendoor die stakker nog eens uitkafferen die het gewaagd heeft mij te unfollowen. De rest van de dag werken we wel af met voorgeprogrammeerde schreeuwtjes tot de nacht valt en het woord is aan twitteratie in een andere tijdzone.
Mag ik even pleiten voor meer aandacht voor kwaliteit dan frequentie? TV-programma's moeten er elke dag staan, tweets die stuur je als er echt iets te vertellen is. Iets leuk, iets interessant, iets controversieel, iets grappig, iets onnozel, maar vooral iets waarvan de twittereir meent dat die mensen die hem volgen er iets mee kunnen. Lachen, nadenken, doorsturen of tegenspreken. Maar niet breindood consumeren.
Ze verzamelen zo veel mogelijk volgvee, vooral onder die mensen die vinden dat ze er pas bij horen als ze de juiste mensen volgen op Twitter. Elk excuus is goed genoeg om nog een vriendje toe te voegen, relevantie speelt geen rol. "Die mensen kiezen dat toch zelf!?" Natuurlijk, net zoals die mensen zelf kiezen om een avondje junk-TV te kijken en dermate hersendood gebroadcast worden dat ze zelfs te tam zijn om de rommel ervan tussen te zappen. De twopper-goden passen exact dezelfde technieken toe als de moguls van de massamedia.
Opstaan en een tweetje doen over hoe mooi de dag wel is en welk een spannende dingen je wel te wachten staan #inthemorning. Koortsachtig op zoek gaan naar een artikel waarvan de titel leuk wegschrijft in een tweet. Het artikel zelf hoeft niet veel in te houden, als de titel maar goed klinkt, 90% van de volgers klikt toch niet door. Nog snel even een paar influencers re-tweeten om daar de nodige "social currency" te genereren zodat je volgende tweet over je eigen presentatie op het volgend duur betaald zelf-promotie congres #nocontentrequired ook de nodige echo krijgt. Dan is het hoog tijd om er een persoonlijke noot tussen te duwen, een kus voor je partner of een complimentje voor één van je collega's die alweer een fantaaaaastisch project heeft opgeleverd #zakdoekmoment. Blogpostje geschreven, en dat moet natuurlijk ook getweet worden en dan wordt het even stil ... . Vier uur later, HELP, ik verlies het ritme, het volgvee haakt af, schrijft misschien zelf wel eens een tweet. Snel een hersenloze oneliner online gooien, desnoods eentje mét hersenen gaan lenen bij iemand die daar wel meer dan 14 seconden heeft over nagedacht. Oef, we zitten weer op schema. Tussendoor die stakker nog eens uitkafferen die het gewaagd heeft mij te unfollowen. De rest van de dag werken we wel af met voorgeprogrammeerde schreeuwtjes tot de nacht valt en het woord is aan twitteratie in een andere tijdzone.
Mag ik even pleiten voor meer aandacht voor kwaliteit dan frequentie? TV-programma's moeten er elke dag staan, tweets die stuur je als er echt iets te vertellen is. Iets leuk, iets interessant, iets controversieel, iets grappig, iets onnozel, maar vooral iets waarvan de twittereir meent dat die mensen die hem volgen er iets mee kunnen. Lachen, nadenken, doorsturen of tegenspreken. Maar niet breindood consumeren.
Thursday, 1 April 2010
De Vlaamse Uitgevers kijken de iPad nog even uit de boom
- Je kan niet tegelijk de surfen en naar muziek luisteren (hetgeen ik betwijfel want met een iPhone kan dat wel).
- Een iPad weegt te veel, terwijl die niet minder weegt (700 gr.) dan een doorsnee boek (500 gr.) en een krant (250gr.) samen en veel handiger is qua formaat.
- Mensen gaan naast hun GSM en laptop niet ook nog eens een iPad meeslepen. Dat ze dat vandaag wel doen met een krant die een pak groter is wordt vergeten. En dezelfde mensen hebben de iPad recensie van Walt Mossberg blijkbaar niet gelezen waarin hij zegt dat de iPad zijn laptop voor 80% vervangt.
Het enige échte argument dat een beetje steek houdt is dat de Vlaamse krantenuitgevers voorlopig geen manier zien om geld te verdienen aan de iPad. Apple (natuulijk), Google, Facebook en moderne uitgevers zoals Condé Nast en TechCrunch hebben die sleutel wel al gevonden. Maar het vraagt wat "out of the box" denken, iets wat blijbaar niet zo gemakkelijk is al je met beide voeten in de Vlaamse klei zit. Maar van een krant die prehistorische geschiedenis boeken probeert te slijten aan kids die op school leren hoe je een opstel schrijft aan de hand van Wikipedia kan je niet veel meer verwachten natuurlijk.
De iPad gebruikers zullen het voorlopig moeten doen met de huidige sites van de kranten. Ik bouw ondertussen wel mijn eigen krant met RSS readers zoals "Reeder" gecombineerd met "Instapaper", en doe tussendoor wat "screen-shopping" met de Wired review-app.
Ach innovatie ... waar is de tijd van "Flanders Technology" :)
Saturday, 6 March 2010
Waarom we straks allemaal een iPad op de salontafel hebben ...
Iedereen, mezelf incluis, vraagt zich af hoeveel keer Steve Jobs de wereld nog zal gek maken met een nieuw product. Zo erg zelfs dat Apple fans van het eerste uur het bon-ton vonden om na het initiële waaw-orgasme direct op zoek te gaan waarom het ding totaal zinloos zou kunnen zijn. De veel gestelde vraag in geek-middens was dan ook "wat gaan we daarmee doen?". Te groot om aan je oor te houden, geen handig toetsenbord, niet robust genoeg voor onderweg, geen HDMI uitgang (sic), een beetje kritiek spuien is goed voor de "blogstreet credibility".
Maar het groter formaat van de iPad betekent niet dat het een toestel is voor powerusers die nog meer willen doen met hun iPhone. Een knappe brunette die ik onlangs sprak noemde het een i-koffietafelboek, en ze besefte niet hoe zeer ze de nagel op de kop sloeg.
De iPad is een consumenten product. Over een jaar ligt er op de salontafel van mijn schoonmoeder ook zo'n ding. Je kan er namelijk niets fout mee doen, want het werkt met het principe van de iPhone apps. Grote fisher-prize-knoppen waar je niet naast kan duwen met daarachter telkens één functie. Je maakt gebruik van de kracht van het web zonder moeilijke URL's in te tikken omdat de app voor jou de verbinding maakt. Een groot scherm waarop je comfortabel door familie foto's kan bladeren en tegelijk naar je favoriete muziek luisteren.
En geeks zullen er ook plezier aan beleven, als ik mag afgaan om op het enthousiasme van de online community over het iPhone applicatie die er "op termijn" komt om je digibox te programmeren. Tijdens de finale van een of andere Woestijnvis-productie zit straks half Vlaanderen te Twitteren of Facebooken via hun iPad (Terwijl die rare vissen verder werken aan nieuwe TV concepten gaan de leiders van de nieuwe media aan de haal met hun grootste "digital asset": de kijkers). Dezelfde technologie adepten zullen trouwens de eersten zijn om "The Hitchikers Guide to the Galaxy" te bestellen als eBook, al was het maar om dat standaardwerk steeds bij de hand te hebben als een gezonde vorm van Prozac op een depressief moment.
En achter het scherm van dit gebruiksvriendelijk multimedia toestel zit een kant-en-klaar commercieel model waarin nu al miljoenen consumenten geregistreerd zijn met hun betaalkaart om er met één klik kleine of grote betalingen doen. Apple heeft met de iPad de grootste winkelketen ter wereld in de stijgers staan.
Laat er geen twijfel over bestaan, de iPad zal een even grote revolutie in de wereld van consumenten electronica teweeg brengen zoals de iPhone dat gedaan heeft voor mobiel internet. Want nu staat het einde van de papieren krant écht voor de deur en kijkt morgen iedereen video zoals ze vandaag een boek lezen. In de sofa, aan de bar, in de trein of op een bank in het park. En met datzelfde mobiel toestel ben je natuurlijk op elk moment in contact met je sociaal netwerk en de rest van de wereld.
Communicatie, of reklame zo je wil, zal in deze nieuwe wereld enkel werken als die relevant is. Relevant omwille van de context of de juiste "time en place", relevant omdat het onderhoudend en leuk is, of relevant omdat het past in de sociale context van de consument. Maar zonder relevantie geen resultaat, dat staat vast.
Maar het groter formaat van de iPad betekent niet dat het een toestel is voor powerusers die nog meer willen doen met hun iPhone. Een knappe brunette die ik onlangs sprak noemde het een i-koffietafelboek, en ze besefte niet hoe zeer ze de nagel op de kop sloeg.
De iPad is een consumenten product. Over een jaar ligt er op de salontafel van mijn schoonmoeder ook zo'n ding. Je kan er namelijk niets fout mee doen, want het werkt met het principe van de iPhone apps. Grote fisher-prize-knoppen waar je niet naast kan duwen met daarachter telkens één functie. Je maakt gebruik van de kracht van het web zonder moeilijke URL's in te tikken omdat de app voor jou de verbinding maakt. Een groot scherm waarop je comfortabel door familie foto's kan bladeren en tegelijk naar je favoriete muziek luisteren.
En geeks zullen er ook plezier aan beleven, als ik mag afgaan om op het enthousiasme van de online community over het iPhone applicatie die er "op termijn" komt om je digibox te programmeren. Tijdens de finale van een of andere Woestijnvis-productie zit straks half Vlaanderen te Twitteren of Facebooken via hun iPad (Terwijl die rare vissen verder werken aan nieuwe TV concepten gaan de leiders van de nieuwe media aan de haal met hun grootste "digital asset": de kijkers). Dezelfde technologie adepten zullen trouwens de eersten zijn om "The Hitchikers Guide to the Galaxy" te bestellen als eBook, al was het maar om dat standaardwerk steeds bij de hand te hebben als een gezonde vorm van Prozac op een depressief moment.
En achter het scherm van dit gebruiksvriendelijk multimedia toestel zit een kant-en-klaar commercieel model waarin nu al miljoenen consumenten geregistreerd zijn met hun betaalkaart om er met één klik kleine of grote betalingen doen. Apple heeft met de iPad de grootste winkelketen ter wereld in de stijgers staan.
Laat er geen twijfel over bestaan, de iPad zal een even grote revolutie in de wereld van consumenten electronica teweeg brengen zoals de iPhone dat gedaan heeft voor mobiel internet. Want nu staat het einde van de papieren krant écht voor de deur en kijkt morgen iedereen video zoals ze vandaag een boek lezen. In de sofa, aan de bar, in de trein of op een bank in het park. En met datzelfde mobiel toestel ben je natuurlijk op elk moment in contact met je sociaal netwerk en de rest van de wereld.
Communicatie, of reklame zo je wil, zal in deze nieuwe wereld enkel werken als die relevant is. Relevant omwille van de context of de juiste "time en place", relevant omdat het onderhoudend en leuk is, of relevant omdat het past in de sociale context van de consument. Maar zonder relevantie geen resultaat, dat staat vast.
Wednesday, 3 February 2010
Is het einde van Twitter nabij?
De doemberichten over Twitter steken alweer enige tijd de kop op, onlangs nog in De Standaard. Het lijkt wel alsof een nieuwe innovatie na een paar jaar de grond in MOET voor de journalisten ... bang van hun job of zo? Even snel een klein beetje diepere analyse (niet echt diep, maar toch minstens 30 seconden over nagedacht).
Ik volg wel dat er bij mensen "twittermoeheid" ontstaat en dat de groei minder sterk is zal wel kloppen veronderstel ik, hoewel meer dan 6 miljoen nieuw leden op een maand tijd (december) toch niet slecht is.
Het succes van Twitter is zo groot en zo snel dat het ook heel fragiel is. De drempel is super-laag, op 30 seconden ben je vertrokken. Dat betekent dat heel veel mensen eens een testje doen en dan de zaak laten vallen. Daarnaast is de concurrentie ook extreem hard, Facebook probeert voortdurend stukjes van het Twitter succes af te nemen en er ontstaan ook constant nieuwe diensten die inspelen op het concept "status message" (denk aan Gowalla en Foursquare die aan een stijle opgang bezig zijn). Een kleine "glitch" in bijvoorbeelde usability van de Twitter site (of de client die je gebruikt) kan volstaan om 10 000-den gebruikers te laten afhaken.
Dus een terugval is niet zo verrassend.
Maar fundamenteel is dit de moderne versie van SMS gecombineerd met social networking. En dat gaat niet meer weg. De vorm kan en zal veranderen, het "merk" misschien ook, maar het concept blijft nog wel een paar jaar of decennia doorgroeien.
Je kan de steile opgang van Twitter naast de relatief trage groei van de fax zetten. Fax = hoge drempel (duur), en nam tijd om te groeien en neemt evenveel tijd om weer te sterven. Zelfs ik heb nog een (soort) fax staan voor die paar dinosauriërs die nog iets op papier willen doorsturen. Twitter = lage drempel en groeit dus snel maar kent ook een bijna dagelijks fluctuerend verloop, één "big mistake" en ze worden vervangen door een concurrent die het concept niet iets beter brengen.
Ik volg wel dat er bij mensen "twittermoeheid" ontstaat en dat de groei minder sterk is zal wel kloppen veronderstel ik, hoewel meer dan 6 miljoen nieuw leden op een maand tijd (december) toch niet slecht is.
Het succes van Twitter is zo groot en zo snel dat het ook heel fragiel is. De drempel is super-laag, op 30 seconden ben je vertrokken. Dat betekent dat heel veel mensen eens een testje doen en dan de zaak laten vallen. Daarnaast is de concurrentie ook extreem hard, Facebook probeert voortdurend stukjes van het Twitter succes af te nemen en er ontstaan ook constant nieuwe diensten die inspelen op het concept "status message" (denk aan Gowalla en Foursquare die aan een stijle opgang bezig zijn). Een kleine "glitch" in bijvoorbeelde usability van de Twitter site (of de client die je gebruikt) kan volstaan om 10 000-den gebruikers te laten afhaken.
Dus een terugval is niet zo verrassend.
Maar fundamenteel is dit de moderne versie van SMS gecombineerd met social networking. En dat gaat niet meer weg. De vorm kan en zal veranderen, het "merk" misschien ook, maar het concept blijft nog wel een paar jaar of decennia doorgroeien.
Je kan de steile opgang van Twitter naast de relatief trage groei van de fax zetten. Fax = hoge drempel (duur), en nam tijd om te groeien en neemt evenveel tijd om weer te sterven. Zelfs ik heb nog een (soort) fax staan voor die paar dinosauriërs die nog iets op papier willen doorsturen. Twitter = lage drempel en groeit dus snel maar kent ook een bijna dagelijks fluctuerend verloop, één "big mistake" en ze worden vervangen door een concurrent die het concept niet iets beter brengen.
Sunday, 10 January 2010
Schermvulling
Ik verlang naar het moment dat er een krant in mijn brievenbus valt met op de voorpagina enkel de woorden "Er is gisteren niets gebeurd dat belangrijk genoeg is om op deze voorpagina af te drukken.". De kans dat het ooit gebeurd is zeer klein. De reden hiervoor is dat het economisch niet verantwoord zou zijn om pakken papier het land door te sturen met halflege paginas. Kranten moeten gevuld worden, te weinig papier kan niet, en het is "not done" om er niets op te drukken.
Hoewel natuurlijk "niets" een relatief begrip is. Want wat is het nut van het vullen van kranten met teksten die eigenlijk geen relevante inhoud hebben. Flauwe kopietjes van persmededelingen die vooral uitblinken in het zo lang mogelijk uitspinnen van iets dat in één zin gezegd kan worden. Nog gekker wordt het als die zogenaamde artikels dan gaan over dingen die niet gebeurd zijn zoals "Geen gebrek aan zout in Wallonië en Brussel". Maar een krant moet vol, zelfs als daarvoor meer beroep moet gedaan worden op creatief schrijven van journalisten dan op hun talent om de essentie van de bijzaak te scheiden.
Dankzij het internet is de redding echter nabij. Zelfs de primitieve websites van de hedendaagse kranten zijn verlost van de druk om voldoende stof te vinden om voldoende pagina's te vullen. Daardoor hebben ze de kans om hun primaire taken op een efficiëntere en intelligentere manier in te vullen. En die taak is niet het vullen van pagina's om zo de lezer het gevoel te geven dat hij waar voor zijn geld krijgt, maar wel nieuws verzamelen, de relevante feiten filteren, voor duiding zorgen en eventueel de distributie organiseren. Dus als er geen relevant nieuws is, dan wil ik ook niet zien. Eventueel een leuke cartoon, een column of een verdiepend artikel maar geen onzinnige bladvulling. Het argument dat je zo'n pak papier toch niet leeg kan gaan rondsturen is weg, dus laat die homepage een tijdje rusten.
Maar dat hebben ze bij de uitgevers blijkbaar nog niet begrepen. Alle boeken, blogposts en media watchers ten spijt is het concept "information overload" nog niet doorgedrongen daar. Ze blijven de bagger die binnen rolt op de redactie doorsluizen naar het web alsof de digitale revolutie enkel de copy-paste functie heeft voortgebracht. Het lijkt wel alsof het internet een excuus is om goedkoop nog meer onzin te produceren, in plaats van toegevoegde waarde te leveren door de essentie naar boven te brengen.
Geen wonder dus dat mensen vandaag meer tijd doorbrengen op Facebook dan op nieuwsportalen, geen wonder dat RSS feeds van kranten niet gelezen worden, geen wonder dat ze er niet in slagen om geld te verdienen op het internet. Geen wonder dat mensen meer vertrouwen op het wat hun vrienden op Twitter schrijven dan wat sommige journalisten in de krant gooien.
Maak mij een publicatie waar het nieuws dat voor mij waardevol is op een overzichtelijke manier wordt aangeboden, en ik betaal met plezier de prijs van een abonnement op een gedrukte krant. Maar eer de geesten rijp zijn om dat te begrijpen zullen er een paar klassieke uitgevers de boeken moeten neerleggen vrees is.
Hoewel natuurlijk "niets" een relatief begrip is. Want wat is het nut van het vullen van kranten met teksten die eigenlijk geen relevante inhoud hebben. Flauwe kopietjes van persmededelingen die vooral uitblinken in het zo lang mogelijk uitspinnen van iets dat in één zin gezegd kan worden. Nog gekker wordt het als die zogenaamde artikels dan gaan over dingen die niet gebeurd zijn zoals "Geen gebrek aan zout in Wallonië en Brussel". Maar een krant moet vol, zelfs als daarvoor meer beroep moet gedaan worden op creatief schrijven van journalisten dan op hun talent om de essentie van de bijzaak te scheiden.
Dankzij het internet is de redding echter nabij. Zelfs de primitieve websites van de hedendaagse kranten zijn verlost van de druk om voldoende stof te vinden om voldoende pagina's te vullen. Daardoor hebben ze de kans om hun primaire taken op een efficiëntere en intelligentere manier in te vullen. En die taak is niet het vullen van pagina's om zo de lezer het gevoel te geven dat hij waar voor zijn geld krijgt, maar wel nieuws verzamelen, de relevante feiten filteren, voor duiding zorgen en eventueel de distributie organiseren. Dus als er geen relevant nieuws is, dan wil ik ook niet zien. Eventueel een leuke cartoon, een column of een verdiepend artikel maar geen onzinnige bladvulling. Het argument dat je zo'n pak papier toch niet leeg kan gaan rondsturen is weg, dus laat die homepage een tijdje rusten.
Maar dat hebben ze bij de uitgevers blijkbaar nog niet begrepen. Alle boeken, blogposts en media watchers ten spijt is het concept "information overload" nog niet doorgedrongen daar. Ze blijven de bagger die binnen rolt op de redactie doorsluizen naar het web alsof de digitale revolutie enkel de copy-paste functie heeft voortgebracht. Het lijkt wel alsof het internet een excuus is om goedkoop nog meer onzin te produceren, in plaats van toegevoegde waarde te leveren door de essentie naar boven te brengen.
Geen wonder dus dat mensen vandaag meer tijd doorbrengen op Facebook dan op nieuwsportalen, geen wonder dat RSS feeds van kranten niet gelezen worden, geen wonder dat ze er niet in slagen om geld te verdienen op het internet. Geen wonder dat mensen meer vertrouwen op het wat hun vrienden op Twitter schrijven dan wat sommige journalisten in de krant gooien.
Maak mij een publicatie waar het nieuws dat voor mij waardevol is op een overzichtelijke manier wordt aangeboden, en ik betaal met plezier de prijs van een abonnement op een gedrukte krant. Maar eer de geesten rijp zijn om dat te begrijpen zullen er een paar klassieke uitgevers de boeken moeten neerleggen vrees is.
Saturday, 2 January 2010
Zeg ook eens ja tegen de burger!
Hugo Camps zet het jaar mooi in op de voorpagina van De Morgen. Haal die krant uit je brievenbus of loop nu naar de winkel ze te kopen, knip uit een stuur een exemplaar naar die politici voor wie je gestemd hebt. En voor wie te laat is om er nog eentje te kopen heb ik het even snel overgetikt (want op www.demorgen.be vind je de column spijtig genoeg niet).
Ja!!!
Mag het ook eens iets meer zijn? In de verbodscultuur van deze samenleving viert repressie hoogtij. Je hoort alleen nog wat niet mag. Alles moet weg. Weg met die asbakken in het eetcafé, weg met overgewicht, weg met de 4x4. De eerste aanmaning voor het nieuwe jaar: tien kilo eraf. De tweede: stoppen met roken. De derde: vroeger naar bed.
Een beetje attenter in de liefde zou ook mooi zijn.
Je begint zo’n nieuwe jaar met een enorm schuldgevoel. Altijd moet er iets af, nooit mag er iets bij. En reken maar: de politiestaat waakt.
Het Nederlandse zeilmeisje mocht niet de oceaan op. Te jong. Dus: pubers mogen niet meer dromen. Terwijl je blij zou moeten zijn met kinderen die nog in verbeelding naar de wereld reiken. Helaas, de maatschappij maakt uit wat kan en niet kan.
Hoezo individualisering? Je komt de dagen niet meer door zonder voor- schrift en/of boete. Privacy doet er ook niet toe. Een bodyscan op Zaventem: vanzelfsprekend. Alles tussen scrotum en anus mag open en bloot. Wie was George Orwell ook alweer? Het lijkt nu of de burger ontdaan is van gezond verstand. Terwijl demagogen er juist een monopolie van maken.
De burger wordt onderschat. Fatsoen en sociale vaardigheden worden hooghartig afgedwongen. Mes op de keel! Wat is dan nog het soortelijke gewicht van fatsoen? Ik ben een roker, maar niemand hoefde mij ooit te zeggen dat je geen sigaret kunt opsteken als het tafeltje naast je aan het koninginnenhapje begint. Dat weet je zelf wel. Zoals je ook weet dat je in de tram je plaats afstaat voor een zwangere vrouw.
Het rigide verbodsregime is een kaakslag aan ouders en opvoeders. Alsof zij er een winkel van bastaarden op nahouden. Ik weet beter.
En daarom: zeg ook eens ja tegen de burger!
Hugo Camps in De Morgen 02/01/2010
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
